Miere,miere miere!

Hier by my is sulke fyn klein miertjies.Ek hou hulle nou al geruime tyd dop,seker so ses maande al.Eers was dit net een so ‘n oulike rytjie miere wat in my kamer teen die muur uitstreep.Omdat ek nie glo in doodmaak of gifspuit nie,het ek ‘n beleid van “leef en laat leef”!Hier is oral spinnekoppe en geitjies in my huis en die balans word netjies gehou..altans so het ek gedink!

Hierdie skepseltjies vermeerder nou by die dag.Dis amper soos daai advertensie van die mense wat so vermeerder.Gee my skoon ‘n knop op my maag van angs! (nie die mierteelt nie,wel die mensteelt!) Die kêreltjies dolwe orals die sement tussen die vloerteëls en vensterbanke uit. Elke dag vee ek ewe moedig die nesgoed waaraan hul vier-en-twintig uur gewerk het,by die deur uit.

Nou het die knapies in my koskas ingetrek en sit selfs BINNE-IN verseëlde pakkies soutbeskuitjies hulle en dikvreet!My heuningbottel se bek moet elke oggend skoon gevee word voor ek ‘n telepelvol  in my tee kan drup.

Snags voel ek hoe goedjies bo-oor my kriewel en as ek die lig aansit,is dit ‘n verdwaalde wesentjie,wat seker die pad byster geraak het slaapplek toe,want daar is nou baie neste!

Hierdie miertjies is piepklein,amper onsigbaar.Hulle het nou selfs in my tuin ingetrek.Oral op die plaveisel slaan klein sandduintjies soos varkmasels uit.Ek het al vrese begin ontwikkel dat ons huis in ‘n sinkgat gaan verdwyn!

Nou wonder ek net..is die natuur se balans so versteur,dat ons dalk nie deur rotte en muise verswelg gaan word nie,maar wel deur piepklein,amper onsigbare,slim,hardwerkende,klein sieletjies?! 

Kolmanskop foto’s

Rekenmeester se huis 

Skoolhoof se huis

 Verroeste wasbak in mynbestuurder se huis

Argitek se huis

Mynbestuurder se huis

 Mynbestuurder se huis

 Argitek se huis van verskillende kante

Hospitaalgang..as jy mooi kyk, sien jy die spoookagtige gedaante van ‘n verpleegster!

Lees vorige inskrywing oor my indrukke. 

Kolmanskop

Kolmanskop is een van die vele aantrekkingskragte van Namibië.Hierdie verlate myndorp lê in die Spergebied, so tien kilometers van Lüderitz af.Met ‘n besoek hier,hang mens se mond oop oor die vindingrykheid van die Duitsers wat in hierdie afgeleë,waterlose plek,’n bestaan kom maak het..alles natuurlik agter diamante aan!

Vir ons was dit ‘n fotogeleentheid soos min,en met ‘n spesiale permit, het ons reeds met dagbreek daar ingegaan en verlore geraak in die verlede!Daar was nie ‘n siel nie,net die gapende deure en vensters van geboue van ‘n vervloeë tyd.Dit was nogal spookagtig, want met rukke het misvingers om ons gekrul en die verlate ruïnes ingesluk!Met genoeg verbeelding, kon mens die deftig geklede dames in hul Victoriaanse kleredrag, deur die strate sien sweef en die vars geur van Duitse gebak opsnuif,waar dit uit die verlate bakkery walm.

Dalk het ek my verbeel,maar iewers kon ek ‘n perd hoor runnik en die skoolklok het gelui om die kinders klas toe te roep.Meester se huis is ook daar,maar amper toe onder die sand.In die pragtige hospitaal,wat nogal baie goed behoue gebly het,hoor ek die gehuil van ‘n pasgebore baba.Ek sien hoe sweef verpleegsters met stywe wit kappies in die sale rond.In my verbeelding sien ek selfs die X-straal masjien..die eerste een in Afrika..in ‘n klein vertrekkie,waar die sand riffels maak teen die verrotte deur.

Die pragtige herehuis van die mynbestuurder lyk goed van buite af,maar binne kraak die vloere en die wind loei onheilspellend deur die oop vertrekke.Die kaggel  roep herinneringe van koue klam aande op en ‘n gesin wat gesellig voor die vuur sit en die dag se lief en leed deel. 

Buitekant is ‘n ou verroeste watertenk,wat op ‘n skewe staander,beur teen die elemente.Dis net ‘n kwessie van tyd,voor dit in duie stort.

‘n Ry geboutjies,wat lyk soos openbare toilette,is al dakhoogte van agter af deur die woestyn opgeslurp.Die wind huil oor die los sinkplate en die sand maak sulke warrelende wolkies,wat om en om karring.

Die goed bewaarde Casino is die middelpunt van die dorpie en saans was daar opvoerings en etes met feestelike geleenthede.Die massiewe kombuis is ingerig om vir baie mense kos te maak en in die saal staan ook ou gimnastiekapparaat,wat nog heel bruikbaar is.

Hier en daar lê nog ou stukkende deurrame,’n geroeste ketel en kamerpot,stukke hout wat iewers in ‘n vorige tydperk nuttig was,selfs ‘n bad in ‘n gapende oopte,waar daar eens ‘n badkamer was.

My kamera kliek en kliek en ek is in ‘n droomwêreld van my eie.Soms trek ‘n koue rilling deur my lyf,maar dis van pure genoegdoening,want ek voel op my beste met my eie verbeelding!

Die verlede verskyn soms onverwags

Gister het ek vir myself ‘n present gekoop.In die plaaslike musiekwinkel, het ek vir meer as ‘n uur lank deur die voorraad musiekboeke van die klassieke meesters geblaai.Met die oog lees ek die note en probeer dit in my kop sing.So kom ek toe af op ‘n paar werke wat ek nog nooit gehoor het nie en natuurlik koop ek dit.

Dit was maar net drie “dun” albumpies,maar ek was so opgewonde soos ‘n kind.Ek het weer die kleintydgevoel gekry,as my pa vir my ‘n musiekboekie huistoe bring.Ek kon nie wag om die kraaknuwe boek oop te vryf en stadig die note te probeer speel nie.My pa het my vreeslik aangemoedig met my musiek,en ek onthou nog die dae toe hy my na “Harry Lucas Piano Saloon” in Pretoria geneem het.Dit was iewers in ‘n deurloop naby Kerkplein en omtrent die enigste musiekwinkel in die Suidelike halfrond!(altans so het ek gedink)

Gewoonlik is ons met ope arms verwelkom en ‘n sekere Mrs.Price (ek is seker dit was haar naam..seker lankal oorlede) het altyd oor haar voete geval om ons te help.Dan het ek so skaam-spesiaal gevoel.Ek was maar ‘n dogtertjie met baie min selfvertroue en vreeslik skaam oor my pa se Hollandse aksent!Siestog,hy was altyd so dierbaar en dan was ek heimlik ineengekrimp!Kan mens so simpel wees?Hierdie uitstappies saam met hom,was altyd so lekker en na die tyd het ons in so ‘n lang kafee daar naby,melkskommel gaan drink en wafels geëet.Dit was net ‘n pa- en dogteroggend…

Nietemin,al hierdie herinneringe is oopgevlek,terwyl ek deur my nuwe stukke speel.Daar is soveel verborge gedagtes wat weer boontoe gedruk is..angstigheid wanneer ek voor mense moes speel,minderwaardigheid teenoor my tydgenote wat altyd op die kunswedstryde soos professionele pianiste geklink het en my soos ‘n sukkelaar laat voel het.Ek weet dit was net my eie skuld,maar in so ‘n kunstenaars milieu was daar altyd onderliggende jaloesie en wedywering.

Gelukkig is ek vandag daarvan verlos en maak ek vir myself en die voëls musiek.Dis so lekker om my nuwe stukke te oefen en dit laat my so wens Pa was hier om te hoor dat ek my bevangenheid ontgroei het.Ek sou hom sitmaak op die bank met ‘n koppie koffie en ‘n uur lank sonder ophou vir hom gespeel het.

My Hollandse Pa sou so trots op my gewees het!

Amperse kaping!

Ek en manlief sit rustig vanmiddag in ‘n oulike koffiewinkel.Ons skuif nog so reg om ‘n interessante gesprek waarmee ons in die kar begin het,voort te sit.

Asof van nêrens verskyn hierdie omie (ons ken hom maar net van sien en soms ‘n woordjie wissel) en syg op die derde stoel aan ons tafeltjie neer!Hy trek los en vertel ons vir tien minute lank van nege begrafnisse wat hy die afgelope week bygewoon het.Elke storie is gruweliker as die vorige een..selfmoord,moord,’n boom wat iemand doodgeval het ens.

Ek sit naderhand my donkerbril op sodat die oom nie kan sien my oë en gedagtes dwaal nie.Die kelnerin probeer vergeef ons bestelling neem en ek skop betekenisvol vir manlief onder die tafel..skrik my yskoud,want ek dag ek skop die oubaas raak!Gelukkig toe nie!

Tussenin vra die oom nog of ons weet van dié winkel wat een oorledene s’n was, en daai plek waar ‘n ander een gebly het.Manlief maak asof hy presies weet wie,wat en waar,anders word daar nog draaie in die storie gegooi en dan raak die oompie heeltemal die draad kwyt en sit hy dalk nog langer.

Die kelnerin kry naderhand tussen twee asemteue wel ‘n gaping,maar oompie vervat sy storie presies op die regte plek ,toe sy weer loop!Gelukkig bestel hy niks nie,want teen dié tyd,dag ons albei,ons middagete is gekaap! 

Net toe ek moedeloos wil raak,verkas hy weer met groot fanfare.Tussen ek en manlief het ons presies vier woorde ingekry.Die ou kletskous het seker agterna gedink dat hy darem baie lekker gekuier het!

Party mense darem!

Nog foto’s van die wilde perde

 

Foto’s van die wildeperde

Van oraloor die vlakte kom hulle aan!

Merrie en vulletjie het pas klaar gedrink.

Gemsbok drink rustig saam met ‘n groepie perde.Meeste perde is donkerbruin

en die vullens is bietjie ligter.

Dit was die hoogtepunt!Dis meer magsvertoon as iets anders

en die perde maak mekaar nie regtig seer nie!

Lees vorige inskrywing oor die verhaal van die perde.

Die Wildeperde van die Namib

Op ons onlangse toer deur die suide van Namibië het ons aangedoen by die Wildeperde van Garub.Die oorsprong van hierdie perde is gehul in ‘n waas van mistiek.

Naby die piepklein dorpie,Aus (oppad na Lüderitz) is ‘n fontein,wat deur transportryers en soldate gebruik is.Volgens oorlewering was daar tydens die Eerste Wêreldoorlog ‘n lugaanval gedoen op soldate wat daar uitgespan het. In die daaropvolgende chaos het die perde losgebreek en die woestyn ingehardloop.Die oorlewendes het aangepas en oor dit diamantspergebied was, het min mense geweet van hierdie perde wat wild geword het.

Een bewering (die heel waarskynlikste)is dat ‘n Duitser met ‘n plaas vol ingevoerde stoetperde, in die Eerste Wêreldoorlog deur die Uniemagte geïnterneer is.Die perde is aan hul eie lot oorgelaat en die sterkstes het aangepas en oorleef.

Vandag is daar by die einste drinkplek ‘n pragtige skuiling met bankies,waar ‘n mens die perde kan dophou.Hulle is nie altyd daar nie,maar ons het op ‘n snikhete laatmiddag daar aangekom.Die hele vlakte was vol perde in aantog.By die drinkplek was reeds ‘n klompie,asook ‘n gemsbok wat rustig saam gesuip het aan die koel lafenis.

So ver soos die oog kon sien,het groepies perde stadig agtermekaar nader gestap,blykbaar om energie te spaar.Naby die water het hulle losgetrek in ‘n galop en mens kon net hoewe hoor dreun oor die dor aarde.

Die hingste het elkeen ‘n groepie merries en vulletjies gehad en met aankoms by die water was dit ‘n skouspel van hingste wat mekaar byt,agtertoe opskop,runnik en gebied afbaken deur te mis.Party het selfs in die water gaan lê.Een het die water geskommel en geroer met kappende hoewe.Die interaksie was ongelooflik.Hingste het die merries en vullens eerste laat drink en wanneer ‘n groepie klaar was,het hulle plek gemaak vir die volgende klomp en weer oor die vlakte in die lugspieëling verdwyn!

Dit was ‘n wonderlike skouspel en ek plaas ‘n paar foto’s op my volgende pos.

Kletskouse

Ek was gister hoogs geïrriteerd,want twee kletskouse het amper my senuwees geknak.Ek is seker almal van ons ken sulke mense of is dalk self een!

Ek het al agter winkelrakke weggekruip,wanneer ek sommige mense sien aankom.By my oefenklas is ‘n vrou,met wie ek liewers nie eers oogkontak moet maak nie,want sy pen my vas en dan voel dit of ek voor ‘n vuurpeleton beland het,soos sy my skiet met die woorde.

Dan is daar die een wat in my spasie kom en naderhand is ek teen ‘n muur gedruk soos ek agteruit tree om van die spoegreën te ontsnap.

Ek haat dit om op ‘n foon te sit en klets en dit laat sommer my ore hang wanneer party mense bel.Soms sit ek met die foon armlengte van my oor af en sê so nou en dan “ja” en hoop dis op die regte plekke!Eintlik hoef ‘n mens nie daaroor bekommerd te wees nie,want die standaard kletskous kom dit nie eers agter nie!

Die ergste kletskous is die een wat onophoudelik vertel van sy of haar wonderlike kinders,wat so voortreflik en suksesvol is en na jare nog nie eers weet wat jóú kinders se name is nie.Dis dan gewoonlik ook diegene wat vertel van hul nuutste aanbouings,vier-by-vier en volgende oorsese trippie,asof dit standaardpraktyk is.

Sekerlik die irriterendste persoon,is die een wat ‘n hele geselskap oorneem en later sit almal met sulke glasige oë voor hulle en uitstaar.Ek het al geleer om heeltemal af te skakel en nog steeds na die persoon te kyk en te lyk of ek vreeslik aandagtig luister.Intussen verkeer ek op ‘n ander planeet!

Ek hoop nie ek het nou met my geklets op iemand se tone getrap nie!  

Nog foto’s

Spoortjies in die sand.

Afgebrand,met ‘n anderster skoonheid!Tsondabvallei,nadat weerlig die veld aan

die brand geslaan het.

Spoor van die duinmol.Hy swem letterlik deur die sand!

Bossies op rooi duine.

Sonsondergang..Tsondab.

Vragmotor steeds in werkende toestand.Tsondabvallei.

Steenbokskeerkring in Nauklooft Nasionale park