Verlate grafte

Ek het ‘n ding oor begraafplase.Dit laat my altyd so rustig-hartseer voel as ek by ‘n grafsteen staan. Ek weet nie of dit die stilte,die eensaamheid,die geruis van die wind deur ou bome of sommer net die finaliteit van die lewe is,wat my so aangryp daar tussen die rustendes nie.

In Namibie is baie sulke verlate plekke met ‘n grafsteen of twee.In my omswerwinge het ek dit vasgevang,terwyl ek half hartseer-nostalgies staan en tob het oor wie se lewe hier was.

Hierdie grafstene is by De Riet,blyplek van die ontheemde Riemvasmakers,waaroor ek reeds geblog het. Wanneer mens die woestynolifante soek,is mens amper verseker om hulle hier te kry.

Die kinderlike eenvoud van die grafsteengeskrif het my aandag getrek…ook in De Riet se begraafplaas.

Ook in De Riet se begraafplaas.

Iewers,diep in Damaraland is hierdie verwaarloosde verlate rusplek.

Die skrif is weggekalwe deur die elemente.

Een van die drie graffies doer in Damaraland.

Geen woorde is nodig om te besef dat alle mense smart ervaar met die afsterf van ‘n geliefde.

Ek het voorheen al hierdie een geplaas.Dis in die Dorob Nasionale Park,naby die Maanlandskap.’n Jongman het hier verongeluk op een van daardie vierwielgedoentetjies.

Verlate op die Skedelkus,naby Terracebaai.Ek vermoed die persoon het verdrink.

‘n Vreemde eerbiedigheid wat aan iemand getoon is.Ek het reeds hierdie foto lank terug geplaas.

Geskenkie uit die hart aan ‘n geliefde.