Spinnekopnuus

Spinnie is vanoggend na baie wik en weeg,uit haar ellende verlos.Die manier waarop die natuur sy gang gaan,is nie altyd vir ons as mense verstaanbaar nie.Omdat ‘n mens ‘n empatiese wese is,wil ons altyd help,waar ons soms nie moet nie.Ons redenasievermoë en wil om in beheer te wees,sorg ook soms vir verkeerde besluite,waar dit die natuur aangaan.

In hierdie geval,was dit ook uit nuuskierigheid dat ek vir Spinnie in my sorg geneem het,want dis nie aldag dat ‘n mens hierdie wesentjies so van naby kan dophou nie.Ek kon heerlik met my vergrootglas kyk na die harige beentjies.Die stekeltjies onder haar pote het my laat besef hoekom dit moontlik is dat ‘n spinnekop orals kan loop…dis sulke taai voetsooltjies wat maklik vasklou.Dan was daar die vet agterlyfie en die zebrastrepies op haar beentjies.Die heel mooiste was haar pikswart ogies wat soos ‘n outydse Ford se koplampe lyk…blink en helder.

Nadat sy gister begin vervel het en vanoggend steeds in die greep van haar ou liggaam vasgestrengel was,het ek besluit,genoeg is genoeg!Omdat sy verlam was,kon sy nie haarself loswikkel uit die ou lyf nie en was genadedood die enigste oplossing.

Ek het haar vroegoggend saggies onder ‘n klip  in my tuin begrawe.

Dankie Spinnie,ek het baie by jou geleer.