Transkgalagadi-stories 2

Skilpadgrenspos se pragtige tuine, beplant met aalwyne en koorsbome, is in skrille kontras met die Pioneer grenspos van Botswana…slegs twee kilometer verder.Die ingangspad by die hek, is vol gate en die lang geboutjie het al beter dae geken. Behoede jou as jy vakansietyd of op ‘n besige dag hier beland!

Binnekant word ‘n vormpie uitgedeel…daar lê nie stapeltjies op die toonbank nie…een per persoon…kostebesparing en regso ook! Die invulproses geskied gewoonlik met jou vingernael, as jy nie jou eie pen het nie, maar soms is daar ‘n droewige, vuilgevatte pen aan ‘n toutjie, wat miskien nog ink in het…dus sorg vir jou eie griffel! Intussen moet die voertuigbestuurder ook ‘n boek invul, wat daar iewers op ‘n toonbank lê. Dit gaan gewoonlik gou en as jy vriendelik groet met ‘n “dumela Mma”( vir die vrouens) en “dumela Rra” (vir die mans), word jou paspoort vinnig getjap en daar gaan jy.

Nou volg die proses om jou voertuigpermit te koop…deesdae teen ‘n stewige 250Pula per motor en 1650P per vragmotor! Die transaksies neem soms so lank, dat jy ewig in ‘n tou staan in ‘n smal gangetjie. Vreemde mense skerts en maak grappies met mekaar en stap uit as ou vriende. Dis veral die vragmotorbestuurders wat gereeld hierdeur moet gaan, wat maar ‘n soort gelate aanvaarding toon.

Intussen hardloop Perdeby orals rond met die drie Schnauzers op sleeptou op soek na iemand om hul permitte deur te gaan. Soms is ek gelukkig, dan doen iemand agter ‘n toonbank dit sommer. ‘n Ander keer moes ek op die tweede vloer van die gebou, gaan soek vir iemand wat gemagtig is om dit te doen. Onlangs het iemand sommerso daar in die gangetjie my papiere vir ‘n goeie twintig minute intens bestudeer en toe die gewenste tjap op alles gepons…sjoe verligting!

Manlief staan gewoonlik steeds in die tou by die permitte en dan jaag ek en die Schnauzers die reuse werfhoenders wat daarbuite rondskrop. Soms lyk ek soos ‘n skiër agter ‘n boot aan, soos wat die spulletjie hardloop, beenlig en elke boerbok en donkie agterna sit! Welkom in Botswana…verstaan my goed, ek is mal daaroor en verlustig my aan die eenvoud van alles.

Partymaal gaan dit vinnig, partymaal gaan dit stadig…die geheim is geduld, respek, geduld, respek…moenie jou lyf daar probeer rondgooi nie…dis nie jou land nie en hier maak jy soos hulle!

Deur die hek, met jou voertuigpermit en ‘n vriendelike geselsie met die polisieman en daar gaat ons…nou begin die werklike laaaang pad.

Die omgewing hier is pragtig…dis bergagtig, met ongerepte natuur en reuse aalwyne wat oral groei.Ongelukkig hou dit nie lank nie en is mens skielik in ‘n landelike area met allerhande gehuggies, huise, donkies, bokke en beeste. As die spoedgrens 80 of 60 sê, ry jy 80 of 60…..ons is al gevang en dis onmiddellike kontantbetaling of jy is reguit tjoekie toe! Diere word gereeld raakgery en ons het al op lelike tonele afgekom, dus kyk skerp, bly wakker en ry stadiger as jy diere langs die pad sien.

Orals langs die pad is piekniekplekke, maar ongelukkig so vuil. Ons het ‘n spesiale boom, waar ons altyd ontbyt eet, sommer so agter uit die voertuig se kattebak.Na al die stres van stadsverkeer, in die donkerte ry en twee grensposte, is dit ons eerste uitspanplekkie…500kilometers van ons huis af!

Met die groot pad langs ons en enkele vragmotors wat soms toetende en waaiende verbyjaag, is ‘n lekker koppie koffie, toebroodjie en stukkie wors, net die regte medisyne. Vir my is die klingelende klokke van ‘n beestroppie,wat gewoonlik naby ons boom wei, asook die gekwetter van koringvoëls, in “ons” boom, die mooiste musiek. Dan eers begin ons ontspan en moed bymekaar skraap vir die res van die lang tog.

(Word vervolg)