Slaap o…

wondersoete ding…waarom ontwyk jy my deesdae so? Hier sit ek nou, in die middel van die nag, regop. Eers diékant toe en daaikant toe gerol, my hele verlede in my gedagtes deurgedink, maar jy bly weggg! Is dit ‘n kwessie van aanstap in jare, of bloot sommer net?

Die voordeel is die wonderlike stilte van al die slapendes oral om my. Dis net ek, my koppie tee en die getjirp van kriekies en die Dikkop se spookagtige geskree, in die tuin.

Die vorige nag was dit net ek, my koppie tee en flitsende blitse wat deur die hemelruim skeur en sekondes later rammelend die huis laat bewe en skud.

Laat ek maar weer probeer my ooglede opmekaar sit…sugggg!

Vir oulaas, nog ‘n paar bere.

 

Huiswaarts…

Na ‘n vlammende kampvuur, die laaste aand, is dit tyd om weer terug te keer van die anderkant van die wêreld na mý kant van die aardbol!

Dis ‘n avontuur op sy eie. Die vliegtuig lyk soos ‘n geduikte koekblik…

Dis ‘n ou 1949 model DeHavilland Beaver…

met dodelike lugreëling, sommerso deur ‘n gat bokant die deur…

Piepklein trappies op die voorwiel, waarteen mens voor kan inklim…

Die binnewerk…

en ‘n baie koel loots, terwyl ons gevrek het van die koue met dik parkas aan…

Ek het die vlug ontsettend geniet. Die adrenalien het gebruis en ek het besef ons tart die noodlot ‘n bietjie. Maar as dit jou vervoermiddel na die beskawing is, klim jy maar in!

Die ou koekblik se skroef, afgeskakel en veilig by sy bestemming…

(Die fotogehalte van die vliegtuig is nie te goed nie, want ek het alles met my selfoon geneem, behalwe die eerste een.)

 

‘n Eerste vir my…

‘n wolf in die natuur! Sy verskyning was skielik…hy het ‘n oomblik stilgestaan, direk vir my gekyk en toe weer weggedraf…

Prettige vossies

Fielies…

en Faantjie de Vos…

is lus vir speletjies. Faantjie het vir Fielies in die oog en is gereed…

om op die niksvermoedende Fielies af te storm…

Fielies hardloop oop en toe na ‘n ou omgevalde boom en probeer daar wegkruip…

Maar verniet, Faantjie is te vinnig en is blitsig saam op die boomstomp…

Hy is eintlik ‘n pyn en karnuffel vir arme Fielies met ‘n byt aan die agterbeen…

Asof dit nie genoeg is nie, is ‘n geniepsige hap op die rug, sy volgende troefkaart…

Nou nog ‘n lekker hap in die gesig…

Fielies probeer onder in die holte van die boom wegkruip, maar Faantjie klou soos ‘n neet!

Gelukkig kom Mamma Vytjie de Vos aangehardloop…

Sy storm op die onnutsige kleinspan af…

Faantjie blaas die aftog en lê beteuterd sy lippies en aflek…

 

 

 

Besoek aan ‘n besondere plek…

‘n eiland! Ek het al baie in my lewe gewens ek kan op my eie, eie eiland wees. Wel hier is ek oppad soontoe. Met my kamera vasgeknyp onder die arm, kamaste tot bo, dik gestop soos ‘n worsie,  waad ek die see in…

oppad na ‘n dobberende bootjie, so vyftig meter vêr. Nogal ‘n uitputtende wandeling…

Die eiland …

 

Wat ‘n verrassing!

Horned Puffins! (Fratercula corniculata). Die eiland wemel van hierdie kostelike voëls. Dis omtrent ‘n lawaai, vlieëry, swemmery en gedoente op hierdie eiland…

Ek het plat op my rug gaan lê en my net oorgegee aan die lekkerte om net met my gedagtes en my kamera, myself aan hierdie wonder te verlustig!

Daar was natuurlik ander inwonertjies ook…

en ‘n Tufted Puffin (Fratercula cirrhata) in die water…

‘n Stuk van die eiland het weggebreek…

Nog ‘n verrassing…’n Bald Eagle (Haliaeetus leucocephalus)

Hy sorg vir ‘n vliegskouspel soos min…

Die eiland was ‘n paar ure lank my eie!

 

 

 

 

Nog aksie…

Die beertjies het hope energie en aan die spelery is daar geen einde nie…

Daar is darem soms tyd vir ‘n blaaskansie…

Balhorige besige beertjies!

Bimmie en Bekkie Bruinbeer, is twee woelige skepseltjies. Hulle sit nooit stil nie en is altyd besig om nuwe stoutighede uit te dink. Hulle karnuffel mekaar…

en maak oefenlopies op denkbeeldige visse…

Skud bietjie die pels droog…

en beplan nog ‘n stoutigheid. Kom sussie, ek weet van ‘n groot lekkerte…

Net die plek vir twee nuuskierige beertjies. Mmm, wat is in daardie rooi sak?

Kom ons kyk ‘n bietjie…

Snuffel, snuffel…

Lyk nie na veel nie…

Mensekind kom jaag ons weg en botter kan nie in ons mondjies smelt nie…

 

 

 

Die hoogtepunt…

van ons toer, was om naby die bruinbere te kom. Daar was heeltyd gidse by om te sorg dat ons nie in die bere se spasie inbeweeg nie. Veldwagters het ook gereeld verrassingsbesoeke kom doen, om te sien dat die reëls nagekom word. ‘n Mens moet nooit uit die oog verloor dat dit ontsettende gevaarlike diere is nie!

Mammabeer het ‘n vis gesien en begin met ‘n woeste lopie…

Vinniger….

 

en vinniger…

Ag nee…weer ‘n mislukking!

Die teleurstelling wys in haar lyftaal…soveel onnodige energie gemors op niks…

 

Haloooo daar…

Ek toets net om te sien of my blog wel deur my volgers op hulle leser gesien word.

Sukkel van gister af …ai tog!