Wanneer herwinning te vêr gedryf word.

Vanoggend op die bloue Maandag, probeer ek om vier sakke plastiek, bottels, blikke en papier in my ou klein karretjie se kattebak te druk. Saam met ons naweekbagasie, drie honde en al die kos wat oorgebly het van ‘n heerlike naweek, is dit nogal meet en pas om alles in te kry. Waar ons ookal gaan, sorteer ek my afval, bring dit huis toe en sorg dat dit op die regte plek beland.

My legkaart wil nie lekker werk nie en ek besluit om die sakke se inhoud bietjie platter te trap. Eerste sak gaan goed en dit pas netjies in. Tweede sak…oeg, sports! Terwyl ek so op die plastiekbottels spring, skiet ek soos ‘n veer in die lug op en val kaplaks op my blaker. Ek rol so elegant as moontlik op my rug en lê lankuit gestrek, kop op die plaveisel en staar na die blou hemel! Daar lê ek, skoppende soos ‘n miskruier, nogal afdraand ook, voete na die hoë rigting! Ek vloog sonder moeite op en kyk natuurlik dadelik rond of iemand die spektakel aanskou het. Dit was alles adrenaliengedrewe, hoor.

Ek kan nou nog nie glo dat ek nie eers ‘n skrapie opgedoen het en niks seergekry het nie!

My eie herwinningsentrum in my agterplaas, met links, die gewraakte plastieksak, wat my laat vlieg het: