Die Valentyn wat ek liefs wil vergeet.

Ek het nooit baie kêrels gehad nie, was maar ‘n skaam jongmens. In my jeugjare was daar nie iets soos Valentynsdag nie en dis maar eers die laaste paar jare wat hierdie storie in SA begin kop uitsteek het. Dus, mens het nie so ‘n dag nodig om in elk geval ‘n totale gek van jouself te maak wat die liefde betref nie.

Die storie gaan eintlik oor my suster. Die seuns het soos bye om haar gezoem en reeds in standerd vyf op ouderdom twaalf, het sy al ‘n vaste kêrel gehad. Op hoërskool het die matriekseuns slote getrap na ons voordeur en wie moes altyd die deur vir hulle oopmaak? Die uwe, armsalige ekke, droëbek, wat nooit ‘n man se knieë kon lam maak nie.

Sommige kêrels was nie baie welkom nie en dan was dit my onaangename takie om vir hulle te jok, dat sus nie tuis is nie. Een so ‘n knaap, was onafskudbaar soos ‘n bosluis en wou maar net nie die boodskap kry nie. Eendag klop hy weer aan die deur  en sus wat in die sitkamer was, kruip hande-viervoet by die sydeur uit en los my om die leuen te vertel. Hy sê toe dat hy haar deur die venster gesien vlug het! Ek het soos ‘n totale gek gevoel, maar dit was die laaste sien van dié blikkantien!

Wat my eie liefdes betref…ek hou dit maar geheim.

Inlinkzskakel: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=816460