Instink is…

nie altyd lekker nie. Ek het dit vroegoggend op my nugtermaag beleef…

By my agterdeur, onder die dak, woon en broei ‘n mossiepaartjie al jare lank. Verskeie kleingoed is al grootgemaak uit dieselfde nes. Verlede Vrydag het hul enigste babatjie uit die nes geval en soos ek maar altyd maak, het ek op ‘n leer geklim en hom teruggesit, want hy was nog baie klein en amper veerloos.

Dis ‘n mite dat voëls hul kleintjies uitskop of verlaat as mense dit hanteer het. Nietemin, die paartjie is heelweek aktief besig om die outjie te voer en die sagte murmelgeluidjies wat hul elke keer maak as hulle met ‘n kossie nes toe kom, bereik heeldag my ore, waar ek sit en werk op my rekenaar…so vredig en gerusstellend.

Vanoggend toe ek die agterdeur oopmaak vir die brakkies se oggenddraai, was ek te laat om te keer. Binne ‘n oogwink het Tienkie die voëltjie, wat intussen seker weer uit die nes geval het, geskraap en hom doodgebyt! Ek was so kwaad vir haar, maar ek weet dis instink en sy kan dit nie help nie.

Daar staan ek toe met die warm geveerde lyfie in my hand en die trane rol. Later het ek hom gaan begrawe by die Janfrederikkuiken, wat verlede week ook deur juffrou Tienkie doodgebyt is! Ek is steeds verstom dat enige voëls in hierdie werf broei en groot kan word, met so ‘n jagter soos sy.

Die hartseerste is dat die mossiepaartjie nou al ure lank roep en tjirp in die boom by die agterdeur…