VVVTT Towerinwêreldtoer. Hoofstuk 4 deel 1.

Hierdie hoofstuk vorm deel van die uitdaging vir Afrikaanse bloggers wat as die Towerinne bekend staan. Ons is die hoofkarakters in ons eie vervolgverhale (natuurlik) en ons fantasie stories is vir ander ondenkbaar, ondoenbaar, onverklaarbaar. Maar nie vir die Towerinne nie.

As jy die verhaal wil volg, moet jy op die onderstaande skakel kliek om die eerste hoofstuk te lees. Na myne sal daar gereeld nuwe hoofstukke bygevoeg word. Totdat ‘n ander fantasie ons aandag vereis. Dan begin ‘n nuwe vervolgverhaal, ek bedoel avontuur.

Lees die ander bloggers se bydraes by ons InLinkz-skakel https://fresh.inlinkz.com/party/935a80f8f1d64f4f8f4a491bb1abb030

Sou jy graag deel van hierdie avonture wou raak en self ‘n hoofstuk saamskryf, kan jy dit ook in die kommentare noem.

Die V(Vlieënde)V(Virus)V(Vlugtende)T(Towerin)T(Tent) ruk en skud toe ek (Perdebytjie) die Kwien op die muntstuk, se neus vryf. Sy moes beslis ‘n niesbui gehad het, maar gelukkig stabiliseer die tent en ons vlieg op ‘n gemaklike spoed deur die lug, oppad na Perreby se gunsteling plek…Namibië!

Die tent maak ‘n sagte landing in die droë Hoanibrivierbedding. Voordat die tentflappe behoorlik oopgaan, gil die klomp Towerinne van verbasing want ‘n pragtige leeuwyfie kom doelgerig op ons afgestap om te kyk watter vreemde voorwerp in haar domein geland het…Gelukkig het ons towertent ‘n selfbeskermende funksie en verander in ‘n lekker digte bos. Mevrou leeu stap rustig verby.

Net toe almal dink dis veilig om uit te klim, gil Bondels waarskuwend, dat daar nóg ‘n leeu is, dié keer, ‘n befoeterde kraagmannetjie, wat ons kwaai aangluur…

Die towertent lig outomaties op en vlieg verder tot by ‘n rotsagtige wal, langs die Hoanibrivier. Terwyl ons so in die lug hang sien ons ‘n pragtige gesig…’n leeuwyfie wat gemaklik teen die krans afklim…

Die Towerinne snak na hul asems toe hierdie toneel hom afspeel in die Dubispoort, net ‘n entjie verder…

Asof dit nou nie vir genoeg opgewondenheid sorg nie, sien ons hierdie ou olifantbul rek en strek, om blare van ‘n Anaboom af te stroop…

Steeds is dit nie die einde aan verrassings nie. Oor die heuwel verdwyn twee kameelperde…

Uiteindelik na ‘n opwindende dag, land ons tent op ‘n verlate plek, waar netjiese tente met gerieflike slaapmatrassies op ons almal wag..

Die spulletjie kreun en steun om by die tente in en uit te kruip, maar na ‘n paar knertsies  Franjelico en ander saamgeflansde tuisgebroude konkoksies, om die lieflike kampvuur, raak dit al hoe makliker…Hulle kom nie eers agter dat daar geen geriewe is nie en plons later net so vuil neer op die slaapgoed, ala Towerinstyl..enige iets is moontlik!

Die volgende oggend sweef ons tent vroeg-vroeg Noordwaarts na Purros. Die Towerinne sien taamlik gehawend daaruit, maar toe hulle hoor daar is ‘n dorp en ‘n winkel, helder almal sommer dadelik op. Soos net vrouens kan, bespreek hulle opgewonde wat hulle alles gaan koop en hoe hulle lekker gaan stort by die dorpshotel. Perdebytjie lag skelmpies in haar mou, want dít is die winkel…en van ‘n hotel met stortgeriewe, is daar geen sprake!

Die naaste wat ons nou aan water kom,  is die yl watertjies van die Hoarusibrivier. Hier wag ‘n vier by vier voertuig op ons en die tent word netjies weggepak. Die verskeie warm en koue lugstrome oor die woestyn, sal ons tent in ‘n spiraal boontoe suig, of laat neerplons met nare gevolge…

Ons ry uit die Hoarusbrivier Noordwaarts en die omgewing verander na dor en onherbergsaam.Die volgende toneel laat die Towerinne na hul asems snak. Dit staan bekend as die kleikastele…Daar word vermoed dat die Hoarusib miljoene jare gelede ondertoe geblok is en hierdie klei-neerslae so gevorm het.

Skielik sien ons dit…Ons volg hierdie olifantspore vir meer as dertig kilometer, voordat dit terugdraai rivier toe. Daar is absoluut niks, maar hy stap!

Fantastiese tonele soos hierdie…

en hierdie…

volg. Om ‘n draai kom ons af op hierdie interessante rots, wat bekend staan as Die Ysbeer…

Naderby lyk dit so…

Verskeie kopsere as gevolg van die vorige aand se mildelik vloeiende voggies, roep nou om koffie en ontbyt. Dis net hier in ou Ysbeer se skaduwee, waar ons afpak vir ‘n boerelafenissie…

Die verlatenheid en stilte is onbeskryflik…

Na ontbyt ry ons verder, kilometer na kilometer. Almal raak al hoe stiller, want skielik tref die besef hoe nietig die mens in werklikheid is. Uiteindelik is daar ietsie van die beskawing in sig…toe net ‘n naambordjie en ‘n uitsig sewe dae in die toekoms in…

Hier moet ons regs draai, want niemand word sonder ‘n gids in die Skedelkuspark toegelaat nie. Skielik is daar ‘n beroering onder die Towerinne. Frannie beduie opgewonde dat doer ver iemand onder ‘n boom sit. Nou babbel dit opgewonde en Toortsie haal dadelik een van haar banting broodjies uit ‘n Tupperbak, om vir die arme siel te gee. Die ander klomp bespiegel nog, waarom iemand op so ‘n verlate plek sal sit onder die enigste witgatboom in honderde kilometers…

Dis toe al die tyd een van Kaokoland se geheimsinnige klipmanne…

(Word vervolg)

NS. Die verhaal is suiwer verbeelding, maar die foto’s is in ‘n kronologiese volgorde van ‘n werklike toer deur Kaokoland en Hartmannvallei.