Ek het iets begin, wat my elke dag laat opstaan. My liewe huishulp van dertien jaar, het vyftien jaar gelede haar bestuurslisensie gekry op een van daardie platbak vragmotortjies waarmee elke tweede ryskool hul kandidate leer bestuur het. Dus het sy amptelik ‘n C1 lisensie. Ek het ‘n B lisensie, wat dui op ‘n gewone motor en motor met sleepwa.
Nodeloos om te sê, vanaf die dag waarop sy haar toets geslaag het, het sy nooit weer eers soveel as ‘n kruiwa bestuur nie. Elke vyf jaar het sy getrou haar lisensiekaart hernu en toe Covid ons tref, het ek besef, sy moet haar lyf uit oorlaaide, besmette taxis kry.
Ek het haar by ‘n ryskool ingeskryf en ‘n sagmoedige dierbare vrou het haar begin neem vir lesse. Sy moes heel van vooraf leer hoe om ‘n motor te hanteer en dit was duidelik dat daardie lisensie nie die ink en foto daarop, werd was nie. Dis eintlik skokkend as mens daaraan dink hoeveel mense met sulke lisensies rondry…. sy het hare heel wettig gekry.
Ons het ‘n tweedehandse klein motortjie aangeskaf en met ‘n reuse L agterop die ruit, gaan ry ek en sy elke dag in die stil strate van die buurt. Aanvanklik was my senuwees aan flarde en my hand was permanent op die handrem vir die wis en onwis.
Tussenin kry sy steeds haar lesse by die ryskool en sy word aan die verkeer blootgestel. Die ryskoolmotor het dubbele remme en koppellaar, sodat die instrukteur ook beheer het. Ek sien nog nie kans daarvoor nie, maar intussen oefen ons koppellaarbeheer, veilig om draaie en spoedhobbels gaan, trurat, u- draaie en driepuntdraaie.
Ons het ons angsvolle oomblikke, waaroor ons agterna heerlik lag. Gelukkig het niemand gesien toe die kantspieël ‘n trollie-asblik tref wat bietjie te ver in die pad gestaan het nie. Dit was asblikdag en die straat was vol swart trollies. Van pure skrik ry ons toe sommer tot bo-op die sypaadjie, waar die motor rukkend tot stilstand gekom het. Diep asemhaal, moed inpraat, vasstel dat daar geen skade is nie, is ons weer vort. Agterna moes ‘n sterk koppie tee as lafenis dien.
Op ‘n ander keer was die pad te nou vir ‘n u-draai en die sypaadjie ‘n bietjie styl om sommer daarteen op te ry. Met ‘n slag, tref ons die hoë grond en met die terugtrek, ploeg die motor se lae voorkant, die gras uit, dat jy net polle sien spat. Gelukkig weer nie veel skade nie, behalwe dat daar nou ‘n effense sloot is, waarvan net ons weet. Wanneer ons daagliks ons roete ry, lag ons elke keer as ons by die boe- boe plekke verby gaan.
Terme soos poer-poer (te stadig), goep-goep (wanneer die kar ruk) oeghhh ( wanneer die kar stol), is deel van ons taalgebruik tydens lesse. Ons albei geniet dit baie en sy vorder pragtig.
Met ons identiese maskers op en ons tjorretjie met die reuse L agterop, is ons nou al ‘n bekende gesig in ons buurt. Gelukkig gooi niemand meer wye draaie om ons nie, want oefen en oefen lei tot sukses.
Mooi so Leah!
Die volgende oggend styg ons vir oulaas in ‘n stofwolk op en wuif totsiens aan die pragtige Namibië. Ons reis word nou verder beheer deur Seegogga….
Gelukkig het ons towertent ‘n selfbeskermende funksie en verander in ‘n lekker digte bos. Mevrou leeu stap rustig verby.
Hulle kom nie eers agter dat daar geen geriewe is nie en plons later net so vuil neer op die slaapgoed, ala Towerinstyl..enige iets is moontlik!
en van ‘n hotel met stortgeriewe, is daar geen sprake!
Daar word vermoed dat die Hoarusib miljoene jare gelede ondertoe geblok is en hierdie klei-neerslae so gevorm het.
Ons volg hierdie olifantspore vir meer as dertig kilometer, voordat dit terugdraai rivier toe. Daar is absoluut niks, maar hy stap!
Perdebytjie se nes 