Douvoordag geniet ons ‘n vinnige koppie koffie met beskuit en groet ons vriendin.Die laaste skof het aangebreek.Dis so negentig kilometer na Mamunogrenspos, aan Botswana se kant. Dit maak eers sewe-uur soggens (agtuur in die winter) oop en as jy te vroeg daar is,staan daar reeds ‘n lang ry voertuie,veral vragmotors, wat sommer die nag daar oorgestaan het. So in die halfskemer moet mens weereens versigtig wees vir diere op en langs die pad.
Die pad gaan verby plekkies met name soos Karakobis, Xanagas en Charles Hills. Die grenspos is nie te sleg nie en dit gaan redelik vinnig, nadat jy weer papiertjies in duplikaat ingevul het.Die honde hoef nie hier verklaar te word nie, net met die terugkomslag,wanneer hulle Botswana inkom.Dis gewoonlik dán ‘n gesukkel om die staatsveearts op te spoor. Dié se kantoortjie is ‘n lendelam houtgeboutjie en die ou sit soms in sy kar onder ‘n doringboom om die hitte te ontsnap, of al kletsende iewers tussen die ander amptenare in die hoofgebou, waar daar darem bietjie lugverkoeling is.
Nou is dit deur die Namibiese grenspos, Buitepos. Ook nie te sleg nie, maar weereens vorms invul voor jy ‘n tjap in jou paspoort kan kry. Deur die jare het ek reeds ‘n dik stapel vorms versamel en vul dit voor die tyd in. Terwyl ander mense spook om alles neer te pen, seil ons vinnig deur met ons klaar papiere!
Weereens moet ‘n motorpermit gekoop word en die Schnauzers moet verklaar word. Manlief doen die voertuig en ek die honde in ‘n aparte mobiele geboutjie.Die papiere en boekies word intens bestudeer, veral die inspuitings teen hondsdolheid.Gewoonlik is dit ‘n baie vriendelike amptenaar en ons gesels heerlik oor die weer en die voorkoms van die honde. Baie keer wil van die omstanders weet hoeveel so ‘n hond kos en hoekom het die wyfiehond ‘n baard en hoekom lyk die swart ene soos ‘n bobbejaan! Ek lag maar net en kan uit die onverstaanbare gebabbel hoor, dat ek en my brakke goed bespreek en beskinder word, veral as hulle teen alles wil beenlig en ek my morsdood skaam.
Nou is ons in Namibië en die landskap is steeds plat, bosryk en uitgestrek.Op Gobabis word brandstof ingegooi en ek verkyk my aan die Hererovrouens met hul pragtige gekleurde uitrustings. Veral die ouer geslag dra nog hierdie tradisionele klere wat dateer uit die ou Duitse koloniale tydperk.
Nou is dit aanstryk na ons volgende brekfisboom. Namibië se piekniekplekke is silwerskoon. Dis gewoonlik ‘n netjiese betonblad met ‘n tafeltjie en twee bankies en ‘n behoorlike asdrom digby. Daar lê selde papiere rond, behalwe wanneer ‘n troppie bobbejane daardeur is. Dis altyd netjies gehark en dit lyk of iemand daagliks kom opruim…wat ‘n plesier!
Uitgestrektheid is die enigste woord om hierdie landskap te beskryf. Na die piepklein dorpie, Kalkvlei, raak die landskap meer bergagtig en soos Windhoek naderkom, begin die pad op en af kronkel. Windhoek is geleë tussen en op verskeie rante. Ons saag maar vinnig daardeur en nou is dit dorpies met mooi name soos, Okahandja, Karibib, Usakos en uiteindelik Swakopmund, die eindpunt van ons reis!
‘n Volle 3600 km heen en terug…TWEE keer ‘n jaar, die laaste nege jaar. As ek so rofweg ‘n sommetjie maak kom dit neer op ongeveer 34,200 km….ons is eintlik nie lekker in die kop nie!!
Like this:
Like Loading...
(Google Images)
