Hoekom ek mal is oor die natuur….
Naaldekokers en waterjuffers
Wie het ooit kon dink dat die pragtige naaldekokers wat orals by waterryke plekke rondvlieg, eers nimfe was wat ongeveer twee jaar lank in die water gewoon het? As die nimf of larwe volgroei is, kruip dit teen ‘n plantstingel uit die water uit. Die vel droog dan uit, skeur oop op die rug en ‘n volwasse insek kruip uit. Hierdie is die dop waaruit hy gekruip het…
Waterjuffers is soortgelyk aan naaldekokers en behoort aan dieselfde insekorde, Odonata. Daar is egter verskille. Naaldekokers se agtervlerke is groter as hul voorvlerke, terwyl dit by waterjuffers ewe groot is. Naaldekokers hou hulle vlerke uitgesprei as hulle rus, terwyl waterjuffers hul vlerke teen die liggaam vou. Hulle vlieg ook nie so vinnig nie.
Alle inligting gekry by Wikipedia en foto’s geneem op Walkerson’s Landgoed, naby Dullstroom.
Sommer net.
Badtyd vir baba.
Klein Willemientjie Witrenoster is by die watergat vir haar daaglikse bad en suipseltjie water. Sy storm opgewonde die dammetjie in dat die water so spat…
Mamma Wilma Witrenoster, neem haar kans waar en teug diep aan die heerlike koel water.
Willemientjie gaan lê sommer plat in die water en wie land op haar? Ronnie Renostervoël. Hy het al van vêr af ‘n paar sappige bosluise bespied…
Ronnie kruip diep in Willemientjie se oor in en haar ogies val sommer toe van pure lekkerkry. Ronnie pik en sluk die lekker vetgesuipte dierasies af, totdat sy krop tot barstens toe vol is. Niks kom by so ‘n lekker oorskoonmaak nie. ‘n Diepe slaap oorval Willemientjie en mamma Wilma se groot lyf hou vertroostend wag by haar telgie…
Terwyl Willemientjie ‘n uiltjie knip, bekyk mamma Wilma haarself in die water en dink dat sy darem nie te sleg lyk nie…
Gelukkig kan sy nie haarself van agter af sien nie…
Katterig, Katteriger, Katterigste.
(Alle foto’s geneem te Londolozi, Sabi-Sandwildreservaat.)
Noue ontkoming
Dis ‘n warm somersmiddag in die bos. Mamma Kolkat en klein Spikkeltjie se rustigheid word skielik wreed versteur. Mamma Kolkat gee ‘n waarskuwende grom en trek haar lippe oop om haar gevaarlike skerp tande te wys…
Helsim Hiëna is alweer aan die rondsluip op soek na iets om te vreet. Hy sal ‘n klein kolkatjie met een hap van sy kragtige kake, die ewigheid in stuur…
Spikkeltjie het intussen blitsig in ‘n knoppiesdoringboom ingespring. Dis nie die allerbeste boom om in te skuil nie, want die dorings sit soos hare op ‘n luiperd se rug en gryp vir Spikkeltjie vas. Gelukkig sal Helsim tweemaal dink voor hy haar daar afhaal en die ou stap maar ewe druipstert verby. Teen ‘n doringboom en ‘n grommende luiperdmamma is hy nie bestand nie…
Spikkeltjie loer angsbevange om die stam van die boom. Waar is daardie liederlike Helsim nou?
Spikkeltjie wag net vir Mamma Kolkat om ‘n teken te gee dat alles veilig is…
Na die groot skrik is daar niks wat kom by ‘n suipseltjie melk nie…
en ‘n bietjie liefkosing en moederliefde…
Nou bietjie lyf skoonlek…
en ‘n vet boslyf stukkend knyp tussen skerp tande…
Vir oulaas nog ‘n lekker souslek met mammie se skurwe tong…
Dis salig om ‘n Spikkelkatjie met so ‘n sorgsame mammie te wees.
Alle foto’s is geneem in Londolozi, Sabi-Sandwildreservaat en dis hoe die verhaal werklik afgespeel het.
Konings van die hemelruim
Die Berghaanfoto’s wat so lig voorkom, het ek in “high key”geneem.
Agtermiddag in die seekoeigat
Lexi Langtoon (AfricanJacana) staan gerieflik op Saartjie Seekoei se neus gebalanseer…
Sarel Seekoei verrys uit die borrelende water met ‘n paar riete oor sy neus gerangskik…
Lexi besluit dis tyd om na ‘n ander drywende platvorm te wip en voeg sommer dadelik daad by die gedagte…
Sarel sak alweer weg en nou moet Lexi klou vir al wat sy werd is en gou besluit wat die volgende stap gaan wees…
Sy kyk bietjie rond en klem daardie lang tone om Sarel se oogbanke…
Dis te heerlik op hierdie dobberende dierasie en dis ‘n goeie uitkykpos vir moontlike kos soos ongewerweldes, saad en vis…
Sarel raak darem nou te onstabiel. Tyd vir ‘n ander boot om op te vaar…
Mooi, daar verrys nog ‘n logge liggaam…
Nou net mooi vastrap…
en rats oorspring …
Nee wat, hier lyk dinge nie beter nie…
Laat waai maar terug na bekende terrein…
Sarel moet vinnig sy oë toeknyp, voordat ‘n ellelange toon sy sig verduister…
Grootlangtoon (African Jacana) hou by watermassas met drywende plantegroei, veral waterlelies. Die lang tone is perfek aangepas om maklik in so ‘n habitat te beweeg. Hulle is poliandries…dit beteken dat die wyfie 3-5 eiers vir tot sewe opeenvolgende mannetjies lê. Die nes is swakkerig en van drywende plantegroei. Die mannetjies voer die ouerlike pligte uit… goeie voorbeeld vir die mens.
Die wildehondfamilie se achilleshiel
Dis ‘n warm somersmiddag in die bos. Pappa Walmpie Wildehond (sy naam het hy tewyte aan sy stink asem) het pas ‘n heerlike rooibokbladbeen vir die vyf jongelinge in sy trop gebring. Sy baard is bebloed, want hy het pas saam met die ander volwassenes in die trop, ‘n vangs gemaak. Dit is sy taak om die kleintjies verder te beskerm terwyl hulle gulsig vreet…
Die spannetjie is maar te bly en storm gulsig op die stuk vleis af…
Dis ‘n gestoei, toutrekkery en bakleiery …
Terwyl hulle besig is, kry iemand snuf in die neus, vir ‘n gratis maaltyd. Helsim Hiëna het pas ‘n heerlike modderbad gehad en sy maag grom van die honger…
Hy sluip skelm nader…
Mens kan sy asem ruik…
en die parasiete in sy maanhare sien…
Hy storm vorentoe en gryp die kleingoed se vleis en verorber dit met een hap…
Die kleingoed is heeltemal onverwags betrap en vlug vinnig die bosse in. Pappa Walmpie, wat intussen bietjie afgedwaal het, ruik onraad en kom vinnig aangedraf…
Te laat! Helsim is lankal weg en smak nou sy lippe van pure lekkerkry. Pappa is nou in die moeilikheid, want hy het afgedwaal, terwyl hy kinders moes oppas…
Pret met springbokdrolletjies
