Liewe aarde!

Gister sit ek en manlief heerlik buite in die tuinkafee van ons gunsteling kwekery. Orals begin die boomblaartjies uitstoot en verskillende bloeiselgeure hang in die lug. So tussen die stowwerigheid van die Augustuswinde deur, voel ons hoe die aarde weer begin lewe.

Na ‘n heerlike ete en met nog skuimende cappuccinos op die tafel, strek manlief homself behaaglik uit en leun selfvoldaan terug teen die stoel se rugleuning. Ek dink die voorste stoelpote was op daardie stadium nie heeltemal op die grond nie, alhoewel mannetjie stry! Die volgende oomblik is daar ‘n harde gekraak en ‘n helse slag en manlief verwyn buite sig. Ek dag eers dit was ‘n skielike wegraping, maar dit was ondertoe en nie boontoe nie!

Die restauranteur, waarmee ons baie goed bevriend is, kom vervaard aangehardloop, maar teen daardie tyd het manlief al vanuit die dieptes onder die tafel verrys en probeer so waardig as moontlik die plastiekflenters van die gewese stoel, van sy sitvlak aftrek. By nadere ondersoek, dat hy nie seergekry het nie, gaan ek so aan die lag, dat ek amper verstik.

Toe ons later wegloop, brom hy so onderlangs, dat daardie stoelpoot in sy fondament kon ingesteek het…toe lag ek eers!

Die les: vermy plastiekstoele en as dit nie anders kan nie, moet veral nie op hulle ry nie!