Vreemde tyd

2020 het aangebreek soos enige ander nuwe jaar in die 66 jaar wat ek al op die aarde is.Vanaf November 2019, was daar kort-kort gerugte van ‘n epidemie in Sjina, maar ons het ons min daaraan gesteur. Dis mos ver van ons af .

Einde Februarie het ons ‘n kleindogter ryker geword en die plan was dat ek na ons wegbreek, sou gaan help met die nuwe kleinding. In Maart was ons op ons jaarlikse uitstappie na die Kgalagadi. Dit was wonderlik en terwyl ons daar was het allerhande gerugte van grenssluitings en inperkings die rondte begin doen.

Gelukkig was ons al tuis, toe die skokkende nuus kom dat ons ingeperk word en nie eers met ons kinders mag kuier nie. Die kinders met die nuwe baba moes self sien kom klaar en waar ek vreeslik graag my dogter wou help, moes sy maar alleen regkom.

Aanvanklik was dit snaaks en het ons elke dag geoefen, kos gemaak, nuwe resepte uitprobeer, gelees, gelag, tv gekyk en sommer net buite gesit in die heerlike soel laatsomer- en vroeë herfsdae.

Uit Duitsland het my seun laat weet dat hulle in kwarantyn was, na ‘n ski- naweek in Italië. Die oord waar hulle was, was een van die plekke waar die virus met mening toegeslaan het. Gelukkig kon hulle die huis haal, sonder dat hulle in Italië vasgekeer is. My seun- hulle, was albei siek, maar is nooit getoets nie. Hulle vermoed hulle het die virus gehad, na aanleiding van die simptome. Iemand het elke dag vir hulle kos gebring en by hul deur gelos. Die werklikheid het stadigaan by ons begin insink, dat daar iets leliks aan die broei was.

Hier in SA was daar baie gegis en gewonder of dit nie ‘n politieke maneuver was om beheer oor mense te hê nie en samesweringsteorieë het orals op sosiale media rondgevlieg.

Toe begin die eerste gevalle, die eerste sterftes en die ding begin al naderkom. Eers was dit stadig en min gevalle. Weer is daar bespiegel dat dit leuens is en dat statistieke gedokter word om ons in die duister te hou.

Die dag het gekom dat dit aan ons deur kom klop het. Iemand in ons buurt het gesterf, sy vrou dodelik siek. Hier en daar begin mens hoor van iemand wat jy ken. Tot die dag wat my skoonseun en dogter ook platgetrek word. Die viermaande oue baba was ook nou in gedrang en ons het nie geweet wat om te doen nie. Eindelik het hulle besluit sy moet maar by hulle bly en dat hulle maskers dra naby haar en heeltyd steriliseer voor hulle aan haar vat. Sy kon ook nie na ons toe kom nie, want sy kon ‘n moontlike draer sonder simptome wees.

My ander dogter het aanlyn begin klasgee en ‘n hele nuwe wêreld is geskep. Aanvanklik het dit maar met rukke en stote gegaan, maar soos tyd aanstap het hul tegniek verbeter en kon hulle later dit weer toepas toe vakbonde dwang gebruik om weereens die skole te sluit.

My oudste dogter en haar man is omtrent in die diepkant ingegooi. Met twee lewendige seuntjies wat opgekrop tuis moes sit en ‘n ma en pa wat veeleisende beroepe aanlyn probeer beoefen, het dit soms dol gegaan. Toe die pappie ‘n noodblindedermoperasie moes ondergaan, was dit eers chaoties. Geen besoeke is toegelaat nie en hy was regtig baie siek. Gelukkig het hy Covid vrygespring.

Waar ouers vroeër kon inspring en help, moes ons nou slegs sit en kyk hoe ons kinders spook om alles onder beheer te hou. Dit laat mens magteloos voel.

Intussen het een van my beste vriendinne eensaam in ‘n hospitaal aan kanker gesterf en ‘n ander een se man is oorlede nadat sy hom meer as ‘n maand gelede laas kon sien. Dis so onnatuurlik, maar ek verstaan dis oral aan die orde van die dag en niemand se storie is uniek nie. Terloops, net 15 uitgenooide mense mag die verassingsroudiens in ‘n kapel bywoon.

Dis asof daar ‘n hele gat in my lewe is. Ons kan nie ons kleindogter sien ontwikkel nie en ons kleinseuns word onderwerp aan onnatuurlike gedrag soos maskers dra en afstand hou. Probeer dit nou aan ‘n drie- en sesjarige verduidelik. Vreemd genoeg, verstaan hulle dit en pas goed daarby aan, maar die effék wat dit later gaan hê is nog onseker. Een van hul hulponderwysers het ook gesterf en dit is nou die kleinste wat vir jou oor die telefoon sê: “Teacher Sibongile died from Covid”!

Ek het vir niks lus nie, het lanklaas geblog, gaan nêrens as ek nie moet nie, lees niemand se blogs nie. Kortom, ek het my lewenslus verloor. Ek veg bitter hard daarteen, want ek besef dit is depressie. Dus as ek nie by julle lees nie, wees geduldig. Ek sal weer die lig sien.